ماده 1334 قانون مدنی
ماده 1334 قانون مدنی :
در مورد ماده 1283 کسی که اقرار کرده است می‌تواند نسبت به آنچه که مورد ادعای اوست از طرف مقابل تقاضای قسم کند مگر اینکه مدرک دعوی مدعی سند رسمی یا سندی باشد که اعتبار آن در محکمه محرز شده است.
توضیحات ماده 1334 قانون مدنی
متن ماده 1283 قانون مدنی ( مورد اشاره در ماده 1334 )
اگر اقرار دارای دو جز مختلف‌الاثر باشد که ارتباط تامی با یکدیگر داشته باشند، مثل اینکه مدعی علیه اقرار به اخذ وجه از مدعی نموده و مدعی رد شود مطابق ماده 1334 اقدام خواهد شد.
مفهوم اقرار در ماده 1334 قانون مدنی
اقرار که در لغت به معنای اذعان، تصدیق و ابراز است، در اصطلاح حقوقی به معنای اعتراف فرد به امری است که بر ضرر خود و به نفع دیگری انجام می‌دهد. یعنی فرد با کلام یا رفتار خود، امری را که دارای آثار حقوقی است، به زیان خود اقرار می‌نماید. این امر می‌تواند به شکل‌های مختلفی صورت گیرد؛ مانند اقرار به وجود دین، مالکیت، تعهد یا مسئولیت در برابر شخص ثالث.
اما نکته مهمی که باید به آن توجه داشت، تفاوت میان تعریف لغوی و تعریف قانونی اقرار است. در متون قانونی، خصوصاً در قانون مدنی و آیین دادرسی مدنی ایران، اقرار دارای ویژگی‌ها و شرایط مشخصی است که آن را از معنای عام لغوی متمایز می‌سازد. بر اساس ماده 1259 قانون مدنی ایران، اقرار عبارت است از: «اخبار به حقی است برای غیر به ضرر خود.» یعنی اقرار باید دارای سه عنصر اصلی باشد:
1- اخبار: یعنی اعلام یک موضوع توسط شخص اقرارکننده.
2- وجود حق برای غیر: یعنی موضوع اقرار باید دارای منفعت و حق برای طرف مقابل باشد.
3- ایجاد ضرر برای مقرّ: یعنی اقرار باید موجب ورود ضرر به اقرارکننده گردد.
اقرار، به‌عنوان یکی از دلایل اثبات دعوا، در حقوق ایران از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و به‌موجب قانون مدنی، در صورتی که مطابق ضوابط قانونی باشد، حجت است و الزام‌آور محسوب می‌شود. البته لازم به ذکر است که اقرار در موارد خاصی مانند دعاوی جزایی یا دعاوی خانوادگی، شرایط و آثار متفاوتی دارد و در هر مورد باید مقررات مربوط به آن بررسی گردد.
قانون مدنی در ماده 1259 اقرار را به این شکل تعریف کرده است «اقرار عبارت از اخبار به حقی است برای غیر، بر ضرر خود.» لازم به ذکر است که به شخص اقرارکننده، مُقِر و به کسی که اقرار به نفع او واقع شده، مُقِرٌلَه گفته می‌شود. اقرار انواعی دارد: 1- اقرار صریح و ضمنی 2- اقرار قاطع و غیرقاطع 3- اقرار ساده و مرکب
1- اقرار صریح و ضمنی :
- الف) اقرار صریح : اقراری است که شخص به صورت روشن و واضح به طوری که جایی برای تردید باقی گذارد، خبر از امری می‌دهد.
- ب) اقرار ضمنی : اقرار ضمنی شرایطی است که در کلام شخص تصریح ندارد، اما اقدامات شخص نشان از تأیید امری دارد.
2- اقرار قاطع و غیرقاطع :
- الف) اقرار قاطع : اقرار اگر اصل موضوعی را به صورت کامل اثبات کند و رأی بر اساس آن صادر شود، اقرار قاطع است.
- ب ) اقرار غیرقاطع : چنانچه اقرار تنها بخشی از یک ادعا را پوشش دهد و به اصطلاح اقرار به مقدمات دعوا باشد، اقرار غیر قاطع خوانده می‌شود.
3- اقرار ساده و مرکب:
- الف) اقرار ساده: اقرار ساده، از امر مورد ادعا خبر می‌دهد و هیچ قید و وصفی ندارد.
- ب) اقرار مرکب: اقرار مرکب زمانی است که موضوع مورد ادعا در اقرار بیان شده (اقرار ساده) اما در همان‌جا ختم نشده و امری دیگر را نیز در کنار و ادامه آن مطرح می‌کند.
